De Amsterdamse penozefiguur Haring Arie (1923-1995) publiceerde vier autobiografische boeken vol sterke verhalen, geschreven in knetterend Bargoens. Als tiener werd ik verliefd op die taal en nog altijd herlees ik zijn werk met veel plezier. Nu en dan (in Een honger bijvoorbeeld) doe ik een poging iets van Arie’s prachtige oude Amsterdams in ere te houden.

De Aldus Boek Compagnie heeft nu de eerste twee van Haring Arie’s boeken opnieuw uitgegeven. Ik schreef er een voorwoord bij.

Meer informatie of bestellen? Klik hier. Of hobbel even langs bij uw vertrouwde boekhandel…

In oktober verschijnt bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff de bundel Halloween Horrorverhalen, samengesteld door Martijn Lindeboom.

Ik droeg er het verhaal “De Toeristenslager” aan bij.

“Op terrassen werden we afgesnauwd, in winkels ongeïnteresseerd bejegend, in musea als debielen behandeld, en overal elders tegemoet getreden als wandelende portemonnees. Stond je op straat even stil, dan werd er van alle kanten tegen je op gebotst door haastige voorbijgangers. Waar we ook kwamen klonk een permanent getij van aanzwellend en wegstervend zuchten, alsof de stad zelf zich onophoudelijk aan ons ergerde. Toen we vanuit een rondvaartboot naar wat scholieren zwaaiden die op een bankje langs de waterkant hingen, kregen we een boeket middelvingers ten antwoord aangeboden.”

Meer informatie hier!

Voor de zomerrubriek Bladgoud vroeg De Standaard aan acht ‘internationale pennen’ om een essay te schrijven over een ‘onontkoombaar boek’.

Mijn bijdrage, over Een telkens nieuwe Oudheid van David Rijser,  verscheen dit weekend in de krant, hier te lezen via Blendle, of klik op bovenstaand plaatje en zoom in.

Er staan wat zomeroptredens in de planning.

Op zondag 21 augustus neem ik deel aan het programma “Barbaard” op het Lowlands-festival. Gepresenteerd door Andy Fierens en verder met: Hans Bogaert, Dez Mona (in duobezetting), Delphine Lecompte en Bram van der Velde. Meer informatie en tickets: hier.

Op dinsdag 23 augustus ga ik in gesprek met Annabelle van Nieuwenhuyse in het kader van het Zin In Zomer-festival in Sint-Truiden, België. Muziek is er van Kris Dane. Meer informatie: hier. (Volgens de website is de avond uitverkocht, maar wie weet valt er nog wat te proberen…)

Speciaal voor de bijlage “Zomeruur” van De Morgen schreef ik het verhaal ‘De Brug’.

‘Ook ’s nachts stonden er nu files tussen Noord en Zuid, en daarmee kwam de tunnel in het vizier van criminelen. Automobilisten werden in hun slaap overvallen door dieven. Verkrachters vierden de rechteloosheid. Daklozen en junks namen hun toevlucht tot de tunnel omdat het er altijd warm en nooit eenzaam was.’

>> Deel Een

>> Deel Twee

Speciaal voor het dubbeldikke zomernummer van De Groene Amsterdammer schreef ik het verhaal “De Moslim Sportvissers Club”.

Morgen in de winkel, vandaag al op Blendle.

Ik schrijf de komende vier weken een zomercolumn in dagblad Trouw, elke dinsdag en vrijdag. Vandaag de eerste, hier een Blendle-linkje.

Nee, ik ben niet dood of terminaal ziek en ook niet depressief of suïcidaal. Ik ben gewoon gestopt met Facebook en Twitter, dat is alles. Uit walging en verveling. Vanwege de voorspelbaarheid, zowel van mijn eigen teksten als van andermans reacties. Vanwege de rek die eruit is, uit die sociale media. Tijd voor iets nieuws. Wat, dat zal de toekomst uitwijzen.

Leuke roddels, filmpjes, discussiepunten en persoonlijke ontboezemingen kunt u nog altijd met mij delen op het vertrouwde e-mailadres jamalouariachi[at]gmail.com. Een brief schrijven kan ook, graag zelfs. Als u niet over mijn huisadres beschikt, kunt u uw epistel aan mijn uitgever zenden. Daar weten ze er wel raad mee.

Deze week ben ik elke nacht een paar minuutjes te horen in VPRO’s Nooit Meer Slapen om een kort verhaal voor te dragen, geïnspireerd door de actualiteit. Elke werknacht na het journaal van 01:00 uur, op Radio 1. Na de uitzending vindt u het verhaal hier terug.

Opsluiten

Willem Bilderdijk steunt heel bescheiden met zijn elleboog op het in wit leder gebonden boekwerk van zijn collega Homerus. Ik stond te kijken naar dit portret, geschilderd door Charles Howard Hodges, het hangt in het Rijksmuseum, toen naast mij een vrouw tegen haar dochter opmerkte dat de figuur op het schilderij sprekend leek op Chriet Titulaer. Ik schoot in de lach, het klopte, de gelijkenis was treffend, alleen moest Bilderdijk het zonder dat salafistische baardje van Titulaer doen, al gaven zijn pronte bakkebaarden daar wel een aanzet toe. Ja, de vrouw had gelijk, maar ik kan nu nooit meer naar een afbeelding van Bilderdijk kijken, ik kan zelfs zijn náám niet meer horen, geen gedicht meer van hem lezen, zonder aan Chriet Titulaer te denken.

De NTR zond een documentaire uit over Astrid Roemer. Zo iemand zouden ze geen literaire prijs moet geven maar medicatie. Of gewoon meteen maar opsluiten in een inrichting, soms moet je de paranoia bevestigen om haar te ontkrachten. Overigens geldt het voor heel wat schrijvers dat je ze beter op kunt sluiten (Bilderdijk had last van ‘gonzingen in het hoofd’) en ik wil mezelf niet uitsluiten van die bewering. Soms droom ik ervan. Het moet heerlijk zijn, opgesloten worden.

Je nergens meer zorgen over maken, je kunt klagen over het eten, maar er kómt tenminste eten en je hoeft het niet zelf te bereiden. Je kunt klagen over de gesloten deur van de isolatiecel maar je hoeft niet bang te zijn voor inbrekers. Het kan pijnlijk zijn dat zoveel vrienden het nalaten om langs te komen, maar je weet dan tenminste wel dat zij je echte vrienden niet zijn.

Deze week ben ik elke nacht een paar minuutjes te horen in VPRO’s Nooit Meer Slapen om een kort verhaal voor te dragen, geïnspireerd door de actualiteit. Elke werknacht na het journaal van 01:00 uur, op Radio 1. Na de uitzending vindt u het verhaal hier terug.

Elitair
Ik woon in Amsterdam, om de hoek van de grachtengordel. Veel van mijn vrienden zijn hoogopgeleid, zijn werkzaam in de culturele sector. En toch, toch is het slechts met de grootste omzichtigheid dat ik mensen durf te vertellen over het leesclubje waar ik sinds een maand of twee deel van uitmaak, onder leiding van mijn vroegere leraar Oud-Grieks, elke donderdag, eind van de middag, borreltje erbij. Momenteel lezen we de Odyssee van Homerus. In het Grieks, ja.

Iedereen die ik hierover vertel vindt dit van een stuitend elitarisme. En elitair zijn in 2016 is ongeveer even erg als het was om communist te zijn in de Verenigde Staten van de jaren vijftig, tijdens de heksenjachten van senator McCarthy.

Elite suggereert ontoegankelijkheid, exclusiviteit, maar iedereen die wil, kan gewoon een kaartje voor het theater kopen, voor het concertgebouw, voor het museum. Iedereen kan een boek lezen of zich opgeven voor een cursus Oud-Grieks. Maar voor al die dingen moet je wel een beetje je best doen, het lef tonen om je grenzen te verleggen. Veel makkelijker is het om te zwelgen in je beperkingen.

Gelukkig is het sinds onze nieuwe Bevrijdingsdag, 6 mei 2002, hartstikke oké om te spugen op de linkse grachtengordel-elite. Onze minister-president danste afgelopen weekend Me So Horny tijdens een concert van De Toppers in die eeuwige jacht van de politicus op stemmen, ongeacht van wie, als een hoer voor wie elke klant gelijk is als hij maar betaalt. Juichend viert Mark Rutte de dood van de elite.

En daarmee krijgt het bijna iets illegaals, zoals ik hier zit te preken voor eigen parochie, in een veel te elitair radioprogramma, heimelijk weggestopt na middernacht, arbeidsvitaminen voor slapeloze intellectuelen. Landgenoten, U luistert naar Radio Oranje.